Wysiłek fizyczny

W cukrzycy typu 2 wysiłek fizyczny stanowi istotną część leczenia niefarmakologicznego. Ma na celu zwiększenie wrażliwości tkanek na insulinę, co ułatwia wyrównanie metaboliczne. Ponadto u chorych otyłych sprzyja utrzymaniu prawidłowej masy ciała. Zaleca się regularny wysiłek o umiarkowanym nasileniu trwający 30-60 minut, wykonywany codziennie lub przynajmniej trzy razy w tygodniu. Zależnie od ogólnego stanu pacjenta poleca się spacery szybkim krokiem, jazdę na rowerze, pracę na działce, pływanie, itp. U pacjentów z chorobami układu sercowo-naczynionego wskazana jest wcześniejsza konsultacja kardiologiczna i ewentualnie wykonanie EKG wysiłkowego.

W cukrzycy typu 1 oraz u chorych leczonych insuliną należy przestrzegać zasad bezpiecznego podejmowania wysiłku fizycznego. Chory musi nauczyć się oceniać nasilenie i czas trwania wysiłku, zapotrzebowanie na dodatkowe węglowodany oraz modyfikować dawki insuliny w zależności od reakcji organizmu na wysiłek. Glikemię należy kontrolować przed wysiłkiem, w jego trakcie i kilka godzin po zakończeniu wysiłku. Konieczne jest przyjmowanie dodatkowych węglowodanów przed wysiłkiem, co godzinę w trakcie wysiłku i po jego zakończeniu. Należy unikać dużego wysiłku na szczycie działania insuliny oraz nie wstrzykiwać insuliny w miejsca intensywnie uczestniczące w ćwiczeniach (np. udo, ramię).

W każdym przypadku wystąpienia wysokiej hiperglikemii należy oznaczyć testem paskowym obecność ciał ketonowych w moczu i w razie ich obecności unikać wysiłku. Bardzo intensywny wysiłek może wywołać hiperglikemię i ketozę.

• Edukacja
• Leczenie dietetyczne
• Wysiłek fizyczny
• Leczenie farmakologiczne
• Insulinoterapia
• Doustne leki przeciwcukrzycowe
• Kryteria wyrównania cukrzycy